Wiele elementów sztuki ludowej związanych było z wnętrzem chaty. W wieku XIX obok podstawowych sprzętów pojawiać zaczęły się dekoracje i ozdoby: ryzowanie drewna, różnorodne kształty nowych sprzętów oraz barwa wprowadzona do chat dzięki drzeworytom, obrazom, wycinankom czy papierowym firaneczkom.  Ściany były przyozdabiane w kilimy i gobeliny, natomiast na podłogach leżały kolorowe chodniki.

Ozdobą wiejskiej izby były również makatki-dywaniki malowane na papierze bądź niegruntowanym płótnie. Uroku dekoracyjnego dodawały wnętrzu kolorowe wycinanki które były powszechnym motywem ozdobnym. Sztuka ta była uprawiana w byłym zaborze carskim i austriackim.

Ważnym walorem dekoracyjnym wycinanki ludowej był bogaty zasób jej oryginalnych form dekoracyjnych. Cechą charakterystyczną wycinanki była identyczność zwielokrotnionych motywów otrzymywanych z jednego cięcia odpowiednio złożonego papieru. Najstarszą formą wycinanki, naklejanej dawniej głównie w okresie Wielkanocy na ściany i belki u pułapu, były drzewka, postać ludzka, wreszcie zaś kogut lub kur. Najpowszechniejszą formą wycinanek było kolo, wielobok, gwiazda oraz pasy – poziome lub pionowe.

Ważnym elementem Izby, który ulegał dekoracji w okresie Adwentu były święte obrazy. Miały one przede wszystkim znaczenie religijne. Często wokół obrazów robiono tak zwane korony z żywych lub sztucznych (z bibuły) kwiatów. Otaczały one obraz dokoła.